και είμαι το μονο άτομο στο σπίτι που δεν έχει ύπνο.
Σκεφτομαι, σκεφτομαι, σκέφτομαι.
Είναι μερικές φορες που ευχομαι να μην σκεφτόμουν τοσο πολυ...για ολα. Ας ήμουν λίγο αυθορμητη, αλλα τελικά προτιμω να βαδίζω με φοβο και πάθος στη ζωή μου. Σκεπτόμενη μην πληγώσω κανεναν ή μην πληγωθω και εγω η ίδια απο τις πράξεις μου. Ίσως αυτο είναι το μεγαλύτερο μου λαθος, να υπολογίζω τα ΠΡΕΠΕΙ περισσότερο απο τα ΘΕΛΩ. Ο φοβος μου και η ανησυχία μου να κυριεύουν τις σκέψεις μου και στο τέλος να τις αιχμαλωτίζουν με κάθε τρόπο.
"Δεν έπρεπε να τον αφήσω έτσι", σκέφτομαι πολλες φορές.
Μα ούτε εγώ φταίω, ούτε εκεινος.
Όταν όλα τελειώνουν μεσα σε μια στιγμη, που ούτε καλα καλα καταλαβαίνεις το πέρασμα του χρόνου, τότε τιποτα δεν μπορεί να σταματήσει την καταστροφή που μπορεί να προκληθεί.
Τωρα, το μόνο πράγμα που έχει μείνει ανεπιρρέαστο είναι τα όνειρα μου.
Ενα απο αυτα είναι να τον δω ακόμα μια φορα. Εστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Απλά να πάρω δύναμη και να του πω οτι τον χρειάζομαι περισσότερο απο όσο μπορεί να φανταστεί κανεις και οτι αυτά που ζήσαμε ήταν πολύ περισσότερο απο μια απλή εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου