Christmas!

Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα
Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά 'ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;
……….

Random facts about me :)

1. Όταν ήμουν μικρούλα είχα γαλάζια ματια....μετα πρασίνισαν!
2. Παίζει να ήμουν το μονο παιδάκι που φοβοταν ενα πορτρέτο του! (ναι, ναι..έτσι οπως το ακουτε)
3. Ενω τρώω πολύ ψητο ψάρι, απεχθάνομαι το τηγανητό.
4. Είμαι ψηλή και το χαίρομαι...
5. Ενώ ολοι οι Ελληνες κουνιούνται στους ρυθμούς την ρουμανικης dance μουσικής, εγώ πιστεύω οτι την καλύτερη dance την έχει η Δανία! Λατρεία (L)
6. Είμαι αλλη μια κολλημενη με τον Chace Crawford...
7. Ο πατέρας μου ακομα προσπαθει να με πείσει οτι υπάρχει Αη-Βασίλης (κόλλησε η βελονα απ τα 3 μου χρόνια)
8. Φοβόμουν τον Μάικλ Τζάκσον και το X-Files.
9. Αγαπώ το καρό σε κάθε απόχρωση!
10. Θέλω να ταξιδέψω παντού!

Forgive me, if you can:

For the engendered pain oozing from my weary face,
And the dormant rage leaking from my sleepy eyes...
For the times I let you down and lose my subtle grace,
And the constant fear, hesitations and erupting sighs...

Forgive me, if you can:

And I really wish you would, sooner than later I guess,
I am growing into my skin, which barely fits me anymore!
For the longest time I have been in such a terrible mess,
That I can't help but fear a big fall after a love's soar!

Forgive me, if you can:

I can't seem to get over the bulk of sadness I so stupidly wore,
I can't seem to stop my mind from anticipating more pain!
I find myself wrapped up in the past's slime from head to core,
I really, truly, sincerely can't handle getting hurt once again!

Λίγα λεπτά πριν τις 12 τα μεσάνυχτα...

και είμαι το μονο άτομο στο σπίτι που δεν έχει ύπνο.
Σκεφτομαι, σκεφτομαι, σκέφτομαι.
Είναι μερικές φορες που ευχομαι να μην σκεφτόμουν τοσο πολυ...για ολα. Ας ήμουν λίγο αυθορμητη, αλλα τελικά προτιμω να βαδίζω με φοβο και πάθος στη ζωή μου. Σκεπτόμενη μην πληγώσω κανεναν ή μην πληγωθω και εγω η ίδια απο τις πράξεις μου. Ίσως αυτο είναι το μεγαλύτερο μου λαθος, να υπολογίζω τα ΠΡΕΠΕΙ περισσότερο απο τα ΘΕΛΩ. Ο φοβος μου και η ανησυχία μου να κυριεύουν τις σκέψεις μου και στο τέλος να τις αιχμαλωτίζουν με κάθε τρόπο.
"Δεν έπρεπε να τον αφήσω έτσι", σκέφτομαι πολλες φορές.
Μα ούτε εγώ φταίω, ούτε εκεινος.
Όταν όλα τελειώνουν μεσα σε μια στιγμη, που ούτε καλα καλα καταλαβαίνεις το πέρασμα του χρόνου, τότε τιποτα δεν μπορεί να σταματήσει την καταστροφή που μπορεί να προκληθεί.
Τωρα, το μόνο πράγμα που έχει μείνει ανεπιρρέαστο είναι τα όνειρα μου.
Ενα απο αυτα είναι να τον δω ακόμα μια φορα. Εστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Απλά να πάρω δύναμη και να του πω οτι τον χρειάζομαι περισσότερο απο όσο μπορεί να φανταστεί κανεις και οτι αυτά που ζήσαμε ήταν πολύ περισσότερο απο μια απλή εμπειρία.